حضرت مهدی ـ علیه السلام ـ دوازدهمین پیشوای معصوم, بنابر نظریه مشهور, سحرگاهان پانزدهم شعبان سال 255 (هـ . ق) در سامراء متولد شد. او هم نام پیامبر اکرم ـ صلّی الله علیه و آله و سلّم ـ ( م ح م د ) و هم کنیه آن حضرت یعنی ابوالقاسم است. از جمله لقب های او, حجت, قائم, خلف صالح, صاحب الزمان و بقیه الله به شمار می آید اما مشهورترین آن ها مهدی ـ علیه السلام ـ است.
حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی(قدس سره) چنین می گوید:
در ایّام تحصیل علوم دینی و فقه اهل بیت«علیهم‌السلام» در نجف اشرف، شوق زیادی جهت دیدار جمال مولایمان بقیّه الله الأعظم«علیه السلام» داشتم. با خود عهد کردم که چهل شب چهارشنبه پیاده به «مسجد سهله» بروم، به این نیّت که جمال آقا صاحب الأمر «علیه السلام» را زیارت کنم و به این فوز بزرگ نائل شوم. تا سی و پنج یا سی و شش شب چهارشنبه ادامه دادم، تصادفاً در این شب، رفتنم از نجف تأخیر افتاد و هوا ابری و بارانی بود. نزدیک مسجه سهله خندقی بود
کسی که شیفته واقعی امام زمان(ع) است در دعا برای ظهور مولایش اسیر الفاظ و گرفتار عبارت پردازی نیست، بلکه از عمق جان دعا می کند و با تمام وجود گمشده اش را می طلبد.
۱ـ دعا برای شناخت امام زمان(ع)
معرفت و شناخت امام زمان، امری حتمی و ضروری است، چرا که طبق حدیث نبوی مرگ کسی که نسبت به امام زمانش آگاهی ندارد، مرگ جاهلیت است. بنابراین یکی از وظایف یک مسلمان این است که امام زمانش را بشناسد و در این راه از هیچ کوششی دریغ نورزد
شماری از مردم انگلیس که اکثریت آنان را زنان تشکیل مىدهند در نتیجه شکاف عمیق میان کلیساهاى کاتولیک و پروتستان، هر روزه به اسلام مىگرایند. تعداد چشمگیر افرادى که هر روزه به اسلام روى مىآورند سبب شده تا این دین بهطور سریعى به عنوان مکتب عقیدتى حائز اهمیتى در این کشور به شمار آید. به عقیده »رز کندریک«، یک معلم تعلیمات دینى دبیرستان »هال« در انگلیس و نویسنده کتاب تحلیلى بر قرآن کریم در بیست سال آینده تعداد افرادى که به اسلام گرایش پیدا مىکنند مساوى و یا بالغ بر تعداد مسلمانان مهاجر به کشور انگلیس خواهد بود
از جمله فقهاء نامدار و محدثان بزرگ و از رۆساى امامیه، ابن بابویه و فرزند او شیخ صدوق مى‌باشند، که هریک از این دو بزرگوار را صدوق مى‌نامند، هرچند که این لقب بر پسر، بیشتر از پدر، اطلاق مى‌شود.
صدوق اوّل، جناب على بن الحسین بن موسى بن بابویه، است که مدفن مبارکش در قم مى‌باشد و صدوق دوم، فرزند ارجمند و خلف برومند آن بزرگوار، محمد بن على بن الحسین بن موسى بن بابویه، که مدفن مقدسش در شهر رى، نزدیکى حرم مطهر حضرت عبد العظیم حسنى علیه السّلام است.
بسیارى از بایدها و شاخصه اى بایسته اى که باور به دین را زندگى عصر انتظار مى نمایانند، در روایات اسلامى ، بیان شده است از این چشم انداز، به مطالعه پاره اى از آنها مى پردازیم :
۱٫ انتظار فرج
به انتظار زیستن و منتظرانه دین داشتن ، وظیفه اى است که شریعت اسلام ، از مؤ منان خواسته است . چشم داشتن به ظهور منجى و حاکمیت دوازدهمین امام ، از سلسله امامان معصوم (ع )، باور به تداوم امامت و عینیت رهبرى دینى ، در نهایت تاریخ زندگى است ، نهایتى دور، ولى در پیش ، بسا امروز، فردا یا فرداى دیگر.
اعتقاد به مهدی موعود مسئله ای است که در تمام ادیان و مذاهب مختلف جهان اعم از وَثَنیُت ، کلیمیت ، مسیحیت ، مجوسیت ، اسلام و غیره مطرح بوده و هست ؛ بدین معنی که در آخر الزمان ، مصلحی ظهور خواهد کرد و به جنایتها و خیانتها و تبعیضهای بشر خاتمه خواهد داد .
این سوال بسیار مهم و در واقع سوال همه ی شیعیان و محبین اهل بیت می باشد . به نظر می رسد اگر ما وظیفه ی خود را در زمان و دوران انتظار بدانیم و بدان وظایف عمل کنیم در واقع خود را برای زمان ظهور آماده کرده ایم .
«آمادگی برای ظهور مستلزم انتظاری خوب و شایسته است.»
تمدن مدرن امروزی به تبع بسط تکنولوژی، علم، اقتصاد و سیاست توانسته است جهانی شود و سلطه جهانی مدرنیته همه کشورها را به دو دسته غربی یا غرب زده تقسیم کرده است. غرب زده ها نیز دو قسمند: غرب زده های مدرن و غرب زده های شبه مدرن.(1)
در ایدئولوژی غربی جهانی سازی جزء لاینفک تمدن غربی است. در حقیقت عقل خودبنیاد مدرن، شرط اساسی منفعت را در جهانی شدن خود و به تبع آن دوشیدن جوهره انسان های درجه دو به نفع خود می داند، خلاف اندیشه اسلامی که جهانی شدن اندیشه اش را نه به نفع گروهی خاص بلکه سعادت همه انسان ها می شمارد.
شیخ نورى مىگوید: مردى از اهل بغداد، نامش حاج على بغدادى و از خوبان و صالحان بود و به دیدار امام زمانعلیه السلام نایل شده بود که خلاصه جریان از این قرار است:
حاج على بغدادى به طور دایم از بغداد به شهر کاظمین براى زیارت امام کاظمعلیه السلام و امام جوادعلیه السلام مسافرت مىکرد.
حاج على مىگوید: بر من خمس و حقوق شرعى واجب شده بود؛ پس به نجف اشرف مسافرت کردم و 20 تومان از این حقوق را به عالم زاهد فقیه، شیخ مرتضى انصارى دادم و 20 تومان نیز به مجتهد فقیه، شیخ محمد حسین کاظمى دادم و 20 تومان نیز به شیخ محمدحسن شروقى دادم و 20 تومان دیگر باقى ماند که با خودم قرار گذاشتم، زمانى که به بغداد برگشتم به فقیه عالىقدر، شیخ محمدحسن آل یاسین بپردازم.