محرم و نامحرم؛ لطفا مرزها را رعایت کنید!!

این روزها در برخی خانواده ها شاهد رفتارهای هنجار شکنانه و دور از ارزش‌های اخلاقی و اسلامی هستیم، مرزهای محرم و نامحرمی گسیخته شده است و کسی اهمیت نمی دهد که عاقبت این اتفاق شوم چقدر می‌تواند وخیم باشد.

متأسفانه برخی خانواده ها تحت تأثیر تبلیغات ماهواره ای و برنامه های هدفدار آن و یا به علت بی اطلاعی از مبانی اخلاقی و ارزش های اسلامی، برخورد نزدیک با نامحرم بدون هیچ قیدی و بدون حجاب را نوعی تجدد و روشنفکری قلمداد می کنند، تا جایی که نسل جدید نمی داند محرم کیست و نامحرم کیست؟

دیگر دختران ما شوهر عمه، شوهر خاله، پسر دایی ها و پسر عمه ها و … را نامحرم حساب نمی کنند، با همکلاسی هایشان از جنس مخالف روابط صمیمانه ای دارند و می گویند فلانی دوست اجتماعی من است و رابطه خاصی با هم نداریم، در فضای مجازی هر مدل عکسی از خودشان منتشر می کنند و خانواده هایشان هم تأیید شان می کنند.

البته پسران ما هم  همین وضع را دارند، با خانم های فامیل روابطشان کاملا گرم و صمیمی است و با هر دختری که تمایل داشته باشند بدون هیچ حجب و حیایی طرح دوستی های نزدیک می ریزند و خانواده ها گویی در خوابی خوش هستند و اهمیت نمی دهند که عاقبت این سهل انگاری ها چقدر می تواند خود و فرزندانشان را به تباهی بکشاند.

خادم حوزه علیمه

یه خادمی تو حوزه علیمه بود که کارهای حوزه رو انجام میداد مثل نظافت دستشویی و تعویض آب حوض .......  کمک ما هم میداد وقتی میخواست بره بازار میگفت من میخوام برم بازار کسی چیزیی نمیخواد براش بگیرم یا هروقت میخواست لباس های چرک خودش بشوره به ما میگفت من دارم لباسامو میشورم کسی لباس چرک داره بده من بشورم.......................

یک شب برای نماز شب بلند شدم برم لب حوض وضو بگیرم دیدم  اتاق خادم روشنه ،( اون موقع اکثر مناطق برق نداشت حتی شهر ها هم برق نداشتن فقط خونه های ثروتمندان برق داشتن) رفتم جلو دیدم نور شعم نمیتونه اینقدر زیاد باشه مثل نور خورشید بود رفتم پشت اتاق خادم دیدم خادم داره با یکی حرف میزنه من صدای خادم رو به راحتی میشنیدم اما صدا اون فرد که خادم داشت باهاش صحبت میکرد برام مفهموم نبود تا دیدم چند دقیقه دیگه خادم صحبتش تموم شد و نور تو اتاق هم از بین رفت درب اتاق خادم رو زدم تا خادم درب رو باز کرد گفتم این چی بود؟ خادم گفت چی چی بود؟ به خادم گفتم من همه چیز رو دیدم اگه نگی صبح به همه بچه ها میگم خادم دستمو گرفت برد داخل اتاق گفت اول قسم بخور تا عصر جمعه به کسی  راز منو فاش نکنی منم هم قسم خوردم تا عصر جمعه رازشو به کسی نگم .

خادم گفت: میدونی که امام زمان به جز 313 نفر یار 30 نفر یار دارند  که کارهایی که آقا بر عهدهشان قرار میده انجام میدن اقا اومدن گفتن یکی از 30 نفر یارام 

فردا عصر جمعه از دنیا میره و تو رو جایگزین میکنم 

فردا جمعه شد من هم خادم رو زیر نظر گرفته بودم ببینم چکار میکنه دیدم مثل همیشه نظافت حوزه علیمه  انجام  می داد و لباس شسته خود رو روی طناب می گذاشت تا خشک بشن بعد نزدیکا های ظهری دیدم در حوض حیاط حوزه علیمه غسل انجام داد بعد ظهر رفت لباسشو از روی طناب برداشت و عصر جمعه از حوزه علیمه رفت بیرون دیگه برنگشت از بچه ها پرسیدم خادم کوجا رفت گفتن شاید رفته بازار ،من گفتم نه ، جریان رو به بچه ها گفتم ، یکی از بچه ها گفت چرا زودتر نگفتی تا حداقل ما خادمی این خادم رو بکنیم گفتم قسمم داده بود تا این موقع به کسی چیزیی نگم و خادم رفت...................................................................

 از هجر تـو بی قرار بـودن تا کـی؟    بازیچه روزگـار بـودن تا کـی؟

ترسم که چراغ عمر گردد  خامـوش      دور از تو به انتظار بودن تا کـی؟

ما را که به خدمتت رسیدن سخت است   دیدن همه را تو را ندیدن سخت است

بار غم تو به جـان کـشیدن آسـان       از دشمن تو طعنه شنیدن سخت است

اللهم عجل لویک الفرج 

بسیجی

یه روزی روزگاری دوتا بسیجی بودن نمیدونم کجابود.تو فاو یا شلمچه.تو کرخه یا موسیان.مهران یادهلران.تو تنگه حاجیان.تو اون گلوله بارون.کنار هم نشستند.دستا توی دست هم با هم جناق شکستند.با هم قرار گذاشتن.که توی زندگیشون.رفیق باشن ولیکن.اگر یه روز یکیشون.برید و ازقفس رفت.اون یکی کم نیاره.به بای این قرارداد زندگیشو بذاره.سالها گذشت و اما.بسیجی های باهوش.نمیذاشتن که اون عهد.هرگز بشه فراموش.یه روز یکی ازاون دو.یه مهر به اون یکی داد.اون یکی با زرنگی مهرو گرفت وگفت یاد.روز دیگه اون یکی.رفت و شقایقی چید.برد داد به رفیقش.صورت او رو بوسید.گل رو گرفت وگفتش.بسیجی دست مریزاد.قربون دستت داداش.گل رو گرفت وگفت یاد.عکس های یادگاری.جورابهای مردونه.سربندهای رنگارنگ.انگشتری وشونه.این میداد به اون یکی.اون میداد به این یکی.ولی هرکی میگرفت.میخندید ومیگفت یاد.هی روزها وهفته ها از بی هم گذشتن.تا که یه روز صدایی این طور بیچید توی دشت یکی نعره میکشید.عراقیها اومدن.ماسکاتونو بزنید که شیمیایی زدن.در صندوقو گشود.ماسک خودش بود ولی.ماسک رفیقش نبود.دستشو برد تو صندوق.ماسک گازش رو برداشت.برید روی صورت.دوست قدیمیش گذاشت.همسنگر قدیمی دست اونو گرفتش.هل داد به سمت خودش.نعره کشید و گفتش.چرا میخوای ماسکتو.رو صورتم بزاری.بزار که من بمیرم تو دو تا دختر داری.ولی اون اینجوری گفت.تورو به جان امام حرف منو قبول کن.نگو ماسکو نمیخوام.زد زیر گریه وگفت.اسم امام رو نبر.ماسکو رو صورت بزار.ابرو مارو بخر.زد زیر گوشش و گفت.کشکی قسم نخوردم.بچه چرا حالیت نیست.اسم امام رو بردم.اون یکی با گریه گفت.فقط برای امام.ولی بدون بعد تو زندگی رو نمیخوام.ماسک رفیقش رو گرفت.گازی تو سنگر اومد.وقتی میخواست ببره رفیقش رو بغل کرد.لحظه های اخرین.وقتی میرفتش از هوش.خندید وگفت برادر.یادم تو را فراموش.اهای اهای برادر گوشی بده با توهستم.یادت میاد یه روزی باهات جناق شکستم.تویی که بعد چند سال هیچی یادت نمونده.عکسهای یادگاری.جورابهای مردونه.سربندهای رنگارنگ.انگشتری و شونه.هرچی رو بهت میدم.روی زمین میندازی.میگی همش دروغ بود.یاد نمیگی میبازی.....................

نویسنده :خانوم سلیمانی

رئیس شیطان....

از سلمان فارسی (قدس سره) نقل شده است: روزی امیرالمومنین به من فرمود :

 ای سلمان ! آیا دوست داری رئیس شیطان رو ببینی؟ عرض کردم : بلی یا امیر المومنین ...

آن حضرت لب های خود را حرکت داد ناگهان دیدم ملائکه با غلاظ و شداد

، فردی را می اورند در حالی که زنجیر هایی از آهن در گردنش بود و آتش از بینی اون بیرون می آمد

و سرش به سوی آسمان بلند و دود او . را احاطه کرده بود با این حال ملائکه او را از عقب می زدند و زبانش در اثر تشنگی

 از پشت سرش بیرون آمده بود و قتی نزدیک ما آمدند به من فرمود : ای سلمان! آیا او را میشناسی؟

 نظر کردم دیدم عمرو بن خطاب است فریاد می زد و می گفت یا امیر المومنین  به فریادم برس

، معذب و تشنه ام . فرمود ای ملائکه ! عذاب او را زیاد کنید سلمان گفت دیدم زنجیر ها اضافه شد

 و ملائکه او را  خواری و ذلت گرفتند و مشغول عذاب او شدند سپس امیرالمومنین علی اب ابی طالب علیه السلام فرمود:

 این شخص عمر بن خطاب است  از وقتی که از دنیا رفته روزی نشده که بر عذاب او افزوده نشود

و هر روز او را به من عرضه می دارندبه انها می گویم : عذاب او را زیاد کنید و انها هم عذابش را تا روز قیامت زیاد می کنند

منبع:

لثالی الاخبار جلد 5 صفحه 49

نقل از اسرار آل محمد ...(ص)

فضیلت لعن کردن دشمنان اهل بیت (ع)

کسی که از یاری ما اهل بیت عاجز باشد و دشمنان ما را در خلوت لعنت کند

 خداوند صدا او را به نمام فرشتگان برساند. پس هرگاه یکی از دشمنان ما را لعنت کند

فرشتگان انرا بالا برند و هرگاه صدا او به فرشتگان رسد برای او طلب آمرزش کنند و برای او درود فرستند

 در این هنگام از طرف پرودگار ندایی رسد که

 ای فرشتگان من دعای شما درباره بنده ام را اجابت کردم

 و صدای شما را شنیدم و بر روح او وارواح بندگان صالح دیگر درود فرستادم و او را برگزیدگان نیکو قرار دادم 

منبع

بحار الانوار جلد 50 صفحه 304

تفسیر امام حسن عسگری (ع) صفحه 47 

ارشاد القلوب جلد 2 صفحه 328 

مدینه المعاجز جلد 7 صفحه 594

حجت خدا تویی....

- پدر او را دیده بودی؟

- آری

- کاش ما هم می دیدیم.چگونه بود؟

- بسیار  زیبا همچون ماه!

- چطور شد که موفق به دیدنش شدی؟

- این ماجرا مربوط به سال ها قبل است.

ابوسهیل، نفس عمیقی کشید و گفت:

چندسال پیش، هنگامی که امام در بستر بیماری بود، برای آخرین بار به دیدنش رفتم.لحظات آخر زندگی اش بود. دلم می خواست وقت  را غنیمت شمرده، حدیثی از او یاد بگیرم.دوست داشتم خدمتی از دستم بر می آمد و با جان و دل آن را انجام می دادم.ولی افسوس .... .به «عقید» حسادت می کردم؛ آخر او خدمتکار امام بود و افتخار بزرگی نصیبش شده بود.

به امام حسن عسکری –علیه السلام- خیره شدم.در این افکار بودم که امام به هوش آمد و عقید را خواست.عقید که به حضورش شتافت، به او گفت مقداری کُندُر را در آب بجوشانند و برایش بیاورند.

عقید به اتاقی رفت و دستور امام را به نرجس رساند.طولی نکشید که جوشانده آماده شد.امام تا خواست جوشانده را بنوشد،دوباره ضعف بر او چیره شد.دست هایش می لرزید و صدای برخورد کاسۀ گلین به دندان هایش شنیده می شد.کاسه را پایین آورد.خواستم کمکش کنم؛اما نپذیرفت. به عقید گفت به اتاق برو.کودکی را می بینی که در حال سجده است، او را پیش من بیاور. عقید رفت و زود برگشت.از او پرسیدم:چه شد؟ چرا برگشتی؟ گفت: دیدم کودکی سر بر سجده گذاشته و دست به سوی آسمان بلند کرده.به مادرش گفتم که امام او را می خواهد. چند لحظۀ بعد، مادر با کودکش آمد و با هم، کنار بالین امام حاضر شدند.

امیرکبیر

آیت الله اراکی فرمود: شبی خواب امیرکبیر را دیدم جایگاهی متفاوت و رفیع داشت، پرسیدم چون شهیدی و مظلوم کشته شدی این مرتبت نصیبت گردید؟ با لبخند گفت: خیر

سوال کردم چون چندین فرقه ضاله را نابود کردی؟ گفت نه

با تعجب پرسیدم: پس راز این مقام چیست جواب داد: هدیه مولایم حسین است! گفتم: چطور؟

با اشک گفت آنگاه که رگ دو دستم را در حمام فین کاشان زدند چون خون از بدنم می رفت تشنگی بر من غلبه کرد سر چرخاندم تا بگویم قدری آبم دهید ناگهان به خود گفتم میرزا تقی خان 2 تا رگ بریدند، این همه تشنگی!

پس چه کشید پسر فاطمه؟ او که از سرتاپایش زخم شمشیر و نیزه تیر بود! از عطش حسین حیا کردم، لب به آب خواستن باز نکرم و اشک در دیدگانم جمع شد.

آن لحظه که صورتم بر خاک گذاشتم امام حسین آمد و گفت: یه یاد تشنگی ما ادب کردی و اشک ریختی، آب ننوشیدی، این هدیه ما در برزخ، باشد تا در قیامت جبران کنیم.

یک گوشه از آن پرده ، در شور عراقی و حجازی

یا حبیب الباکین

کمی از بحر طویلی که کمی نیمائیست

یادم آمد شب بی چتر وکلاهی که به بارانی مرطوب خیابان زدم آهسته و گفتم چه هوایی است خدایی من و آغوش رهائی سپس آنقدر دویدم طرف فاصله تا از نفس افتاد نگاهم به نگاهی ، دلم آرام شد آنگونه که هر قطرهء باران غزلی بود نوازش گر احساس که می گفت فلانی! چه بخواهی چه نخواهی به سفر می روی امشب چمدانت پر باران شده پیراهنی از ابر به تن کن وبیا! پس سفر آغاز شد و نوبت پرواز شد و راه نفس باز شد و قافیه ها از قفس حنجره آزاد و رها در منِ شاعر منِ بی تاب تر از مرغ مهاجر به کجا می روم اقلیم به اقلیم خدا هم سفرم بود و جهان زیر پرم بود سراسر که سر راه به ناگاه  مرا تیشهء فرهاد صدا زد :نفسی صبر کن ای مرد مسافر قسمت می دهم ای دوست سلام من دلخستهء مجنون شده را نیز به شیرین غزلهای خداوند به معشوق دوعالم برسان. باز دلم شور زد آخر به کجا می روی ای دل که چنین مست ورها می روی ای دل مگر امشب به تماشای خدا می روی ای دل نکند باز به آن وادی...مشغول همین فکر وخیالات پر از لذت و پر جاذبه بودم که مشام دل من پر شد از آن عطر غریبی که نوشتند کمی قبل اذان سحر جمعه پراکنده در آن دشت خداییست.

چشم وا کردم وخود را وسط صحن وسرا ، عرش خدا، کرب وبلا ، مست و رها در دل آیینه جدا از غم دیرینه ولی دست به سینه یله دیدم من سر تا به قدم محو حرم بال ملک دور و برم یک سره مبهوت به لاهوت رسیدم چه بگویم که چه دیدم که دل از خویش بریدم به خدا رفت قرارم نه به توصیف چنین منظره ای واژه ندارم سپس آهسته نشستم،و نوشتم (فقط ای اشک امانم بده تا سجدهء شکری بگذارم )که به ناگاه نسیم سحری از سر گلدستهء باران واذان آمدو یک گوشه از آن پردهء در شور عراقی و حجازی به هم آمیخته را پس زدو چشم دلم افتاد به اعجاز خداوند به شش گوشهء معشوق خدایا تو بگو این منم آیا که سراپا شده ام محو تمنا و نماشا فقط این را بنویسید رسیده است لب تشنه به دریا دلم آزاد شد از همهمه دور از همه مدهوش غم وغصه فراموش در آغوش ضریح پسر فاطمه آرام سر انجام گرفتم.

...

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت

وقتی که میز و دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت

مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان واژه هاست

شاعر شکست خورده طوفان واژه هاست

نویسنده : خانوم سلیمانی

اسیر یک جمعه دلگیر...!

به نام عشق

این  صدای  تپش  قلبم  نیست

درحسینهء دل سینه زنی ست

 و این بحر طویل است...

عصر یک جمعهء دلگیر، دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟چرا آب به گلدان نرسیده است؟چرا لحظهء باران نرسیده است؟ وهر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است، به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است. بگو حافظ دلخسته زشیراز بیاید بنویسد که هنوزم که هنوز است چرا یوسف گمگشته به کنعان نرسیده است ؟چرا کلبه احزان به گلستان نرسیده است؟دل عشق ترک خورد، گل زخم نمک خورد، زمین مرد، زمان بر سر دوشش غم و اندوه به انبوه فقط برد،فقط برد، زمین مرد، زمین مرد ،خداوند گواه است،دلم چشم به راه است، و در حسرت یک پلک نگاه است، ولی حیف نصیبم فقط آه است و همین آه خدایا برسد کاش به جایی، برسد کاش صدایم به صدایی...

عصر این جمعه دلگیر وجود تو کنار دل هر بیدل آشفته شود حس، تو کجایی گل نرگس؟به خدا آه نفس های غریب تو که آغشته به حزنی است زجنس غم و ماتم، زده آتش به دل عالم و آدم مگر این روز و شب رنگ شفق یافته در سوگ کدامین غم عظمی به تنت رخت عزا کرده ای؟ ای عشق مجسم! که به جای نم شبنم بچکد خون جگر دم به دم از عمق نگاهت. نکند باز شده ماه محرم که چنین می زند آتش به دل فاطمه آهت به فدای نخ آن شال سیاهت به فدای رخت ای ماه! بیا صاحب این بیرق و این پرچم و این مجلس و این روضه و  این بزم توئی ،آجرک الله!عزیز دو جهان یوسف در چاه ،دلم سوخته از آه نفس های غریبت دل من بال کبوتر شده خاکستر پرپرشده، همراه نسیم سحری روی پر فطرس معراج نفس گشته هوایی و سپس رفته به اقلیم رهایی، به همان  صحن و سرایی که شما زائر آنی و خلاصه شود آیا که مرا نیز به همراه خودت زیر رکابت  ببری تا بشوم کرب و بلایی، به خدا در هوس دیدن شش گوشه دلم تاب ندارد ،نگهم خواب ندارد، قلمم گوشه دفتر غزل ناب ندارد، شب من روزن مهتاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره مگر این عاشق بیچارهء دلدادهء دلسوخته ارباب ندارد...تو کجایی؟ تو کجایی شده ام باز هوایی،شده ام باز هوایی... 

احادیث

از سال چهلم بعد از شهادت امیر المومنان علی علیه السلام وبه قدرت رسیدن معاویه تاسال یکصد وسی و دو هجری که دولت بنی امیه منقرض شد دین اسلام عملاًبه دست بنی امیه بود.دربسیاری از تفاسیر وشجره اهل سنت آمده است که مقصود از

(شجره، ماعونه)درقرآن بنی امیه اند.درآیه ی دیگر از بنی امیه به «شجره ی خبثیه»کرده است بنی امیه در طول حکومتشان پیروان خاندان نبوت رادرشدت وسختی وخفقان قرار داده بود .ناسزایی به امیرمؤمنان علیه السلام در سرلوحه ی برنامه ی بنی امیه بود .فاجعه ی خونین کربلا وشهادت اما حسین علیه السلام سرور وسالار شهیدان اوج جنایات این طایفه محسوب میشود.

درقبل و بعد این جنایات کثیفشان  معفی از شیعیان بزرگ وعلویین رابه جرم دوستی با اهل البیت علیه السلام می کشتند یا وارد سیاهچال های مخوف با بدترین شرایط زندانی می کردند ولیدبن عبدالملک، پس از رسیدن به حکومت ،در اولین سخنرانی های خود می گوید «هرکس ما گرد نکشی اورا می کشیم وهرکس سکوت کند در سکوت اورا خواهد کشت»،خلفای ایوبی یک سلسله بدعت ها وانحراف های رادر حکومت وکشور داریبوجود آورده بودند که مجموع آن ها دست به دست هم می دادند وخشم ونفرت را برانگیخت وموجب قیام مسلمانان وموجب اعتراض آنان گردید.

1-  نظام حکومت از زمان معاویه به بعد مورثی شده بود .یکی از مؤثر ترین ومهمترین عوامل ضعف ویقوط بنی امیه بود.بنی امیه حکومت رافقط مال خود می دانستند وکسی که انتخاب به سلسله ی امومی داشت باید حاکم میشد که این خد باقرآن وسنت پیامبر مخالف است.

2-  درحکومت های اسلامی درآمد دولت باید خارج کارهای عمومی شود وغنیمت های جنگی برای مجاهدان بود که در این دولت خرج خوش گذرانی حاکمان میشد.