فریاد شهوت در اقیانوس ایمان

صبح جمعه تا غروب جمعه صد بار به صد سبک آشکارُ پنهان ، محاورهُ رسمی، ادبیُ فلسفی ، اجتماعیُ مذهبی ، امنیتیُ سیاسی ، شرعیُ قانونی نوشتم و پاک کردم! تو با رفتاری که از خودت نشان داده ای یک روزم را خراب کردی!

آنقدر ناجور میان جمع خدا را کشته ای که انگار ن انگار تو هم یکی از تارموهای گربه ای هستی که به عشق طاووس نفس می کشد. 

چقدر راحت  امام علی را رد کردی!  باقریُ بابایی که جای خود دارد. تو آن قدر سرعت داری که رسالت را نمی بینی، با این شرایطی که داری اصلن با تو احساس هم دردی نمی کنم، نمی توانم درک کنم چه شد که امروز بدون روسری در ترافیک همت گیر کرده ای؟ وقتی تو را با این حال می بینم احساس می کنم من و تو هیچ زمینه ی مشترکی با هم نداریم ، احساسی که تا همین دیروز نسبت به تو نداشتم، تنها یک سوال است که اذیتم می کند نمی دانم که تو از کی همچین حسی به من داری نمی توانم باور کنم که یک شبه اینچنین سر به هوا شده ای.

تو با این کج خلقی تمام راه های پذیرشت را درقلب من بسته ای ، شمشیری که تو امروز به کمر بسته ای نهایت ناسپاسی است نسبت به خون هایی که برای آزادی تو از بند ذلت ریخته شده است ، نهایت بی احترامی است نسبت به دل های مادرانی که پر است از صداهای خش دار، بدتر از صفحه های گرامافون. چشم های قصه دار پر غصه ای که سال هاست در انتظار رسیدن نشانی از عطر گیسوان فرزند بر در دروازه ی غم نشسته اند. 

بانو! تو که حتی یک بار هم شهید پلارک را لمس نکرده ای حق نداری به همین راحتی به همه چیز پشت پا بزنی، کمی فکر کن، جا نمازت را کجا پهن کرده ای که نفست بارکش خواسته هایی شده است که تعلقی به جنس تو ندارد؟ تو حق داری که فکر کنی درباره ی خودت ، درباره ی خودی که به راحتی در اقیانوس ایمان شهوت را فریاد می زند و این زشت ترین و مضحک ترین پارادوکسی است که من تا به حال دیده ام و شنیده ام: فریاد شهوت در اقیانوس ایمان.

©علی مجیر