نفی خیانت ودروغ از ساحت مومن

رُوِیِ عَن الحَسَنِ بنِ مَحبُوبِ عَنِ الصادِقِ عَلَیهِ السَلام ُقالَ:قُلتُ لاَبی عَبدِاللهِ (ع)...

رُوِیِ عَن الحَسَنِ بنِ مَحبُوبِ عَنِ الصادِقِ عَلَیهِ السَلام ُقالَ:قُلتُ لاَبی عَبدِاللهِ (ع):یَکُونُ المُؤمِنُ بَخیلاً ؟ قالَ: نَعَم. قُلتُ فَیَکُونُ جَبَاناً؟ قالَ نَعَم. قُلتُ فَیَکُونُ کَذّاباً؟ قالَ لا وَ لا خائِناً ثُمَّ قالَ:یُجبَلُ المُؤمِنُ عَلی کُلِّ طَبیعَةٍ اِلاَّ الخِیانَةَ وَ الکَذِبَ[1]
 حسن بن محبوب از حضرت امام صادق (ع) نقل می­‌کند که به حضرت عرض کردم: آیا انسان مؤمن بخیل می­‌شود؟ حضرت فرمودند: آری. عرض کردم: ترسو هم می­‌شود؟ حضرت فرمودند: آری. عرض کردم: مؤمن دروغ می­‌گوید؟ حضرت فرمودند: مؤمن دروغ نمی‌­گوید و خیانت در امانت نمی­‌کند. سپس حضرت ادامه دادند: مؤمن ممکن است هر رذیله و صفت بدی پیدا کند مگر خیانت و دروغ.
 شرح حدیث: بخل یعنی نعمتی را که خداوند در اختیار انسان قرار داده است در راهی که او می‌­پسندد، امساک نموده و مصرف نکند، هرنعمتی که باشد فرق نمی‌کند. غیر از بخل داشتن و ترسو بودن، انسان مؤمن ممکن است رذایل و صفات بد اخلاقی مانند حرص، غرور، تکبّر و... را در خودش ملکه نموده و باعث تضعیف ایمانش شود، ولی دروغ گفتن و خیانت، هیچ گاه در مؤمن به صورت ملکه در نمی­‌آید؛ یعنی حالتی پیدا کند که به راحتی دروغ بگوید و خیانت کند. ممکن است مؤمن خدای نکرده (ناخواسته)دروغ بگوید و یا خیانت کند، ولی این عمل به راحتی از او سرنمی­‌زند. در نتیجه دروغ و خیانت با ایمان همسو نبوده و با او جمع نمی‌­شود.
_______________________
[1]بحارالانوار، جلد 72 ، صفحه 172