مرگ...

نمیدونم این تصاویر چه حالی به شما میده اما خواهشا تا آخر نگاه کنید:
امام على علیه السلام :

اَلمَنِیَّةُ و َلاَ الدَّنِیَّةُ و َالتَّقَلُّلُ و َلاَ التَّوَسُّلُ؛

مرگ آرى امّا پستى و خوارى هرگز، به اندک ساختن آرى امّا دست سوى این و آن دراز کردن هرگز.

 امام صادق علیه السلام :

ذِکرُ المَوتِ یُمیتُ الشَّهَواتِ فی النَّفسِ ، و یَقلَعُ مَنابِتَ الغَفلَة ِ، و یُقَوّی القلبَ بمَواعِدِ اللّه ، و یُرِقُّ الطَّبعَ ، و یَکسِرُ أعلامَ الهَوى و یُطفِئُ نارَ الحِرصِ ، و یُحَقِّرُ الدُّنیا؛

یاد مرگ، خواهش هاى نفس را مى میراند و رویشگاه هاى غفلت را ریشه کن مى کند و دل را با وعده هاى خدا نیرو مى بخشد و طبع را نازک مى سازد و پرچم هاى هوس را درهم مى شکند و آتش حرص را خاموش مى سازد و دنیا را در نظر کوچک مى کند.

امام على علیه السلام :

عَجِبتُ لِمَن یَری أنَّه یَنقُصُ کُلَّ یَوم فی نَفسِهِ وَ عُمُرِهِ وَ هو لا یَتاهَّبُ لِلمَوتِ.

در شگفتم از کسی که می بیند هر روز از جان و عمر او کاسته می شوذ، امّا برای مرگ آماده نمی شود.

امام على علیه السلام :

نَفَس المَرءِ خُطاهُ إلى أجَلِهِ . 

نَفَسهاى آدمى گامهاى او به سوى مرگ است.

هم اکنون در دنیایى زندگى مى‏کنید که مى‏توانید رضایت خدا را به دست آورید. با مهلت و آسایش خاطرى که دارید. اکنون نامه عمل سرگشاده، و قلم فرشتگان نویسنده در حرکت است، بدن‏ها سالم و زبان‏ها گویاست، توبه مورد قبول و اعمال نیکو را مى‏پذیرند.

امیرالمومنین علیه السلام- خطبه 94 نهج البلاغه

گر میان مشک تن را جا شود      روز مردن گند او پیدا شود

مشک را بر تن مزن بر دل بمال       مشک چه بود نام پاک ذوالجلال