تربیت فرزند مهدوی یا فرزند دنیوی . . . ؟؟؟

پیامبر (صلوات الله علیه) می فرمایند : وای بر فرزندان آخرالزمان از روش پدرانشان ! نه از پدران مشرکشان ، بلکه از پدران مسلمانشان که چیزی از فرایض دینی را به آن ها یاد نمی دهند و اگر فرزندان نیز از پی فراگیری معارف دینی بروند ، منعشان می کنند و تنها از این خشنودند که آن ها درآمد آسانی از مال دنیا داشته باشند ، هر چند ناچیز باشد . من از این پدران بیزارم و آنان نیز از من بیزارند .

پ ، ن : وقتی این روایت رو دیدم دقیقاً وضعیت این روزهای برخی پدران و مادران جلوی چشمم اومد که با چه روش های اشتباه و مَن درآوردی ای بچه های خودشون رو تربیت می کنن و اصلاً نگاهی به آموزه های دینی و اسلامی در این مورد ندارن و وقتی فرزندانشون در دوران نوجوانی و جوانی دچار مشکلات اخلاقی و اعتقادی میشن ، عالم و آدم رو مقصر می کنن ولی خبر ندارن که مقصر اصلی خودشون هستن . گروهی از پدر و مادرها که اصلاً کاری با تربیت فرزندان خود ندارن و فکر می کنن که وظیفشون تنها به برآورده کردن نیازهای مادی بچه هاشون محدود میشه و هیچ وظیفه ی دیگه ای ندارن .

وقتی به روایات مربوط به آخرالزمان رجوع می کنیم می بینیم که در این اخبار رسیده از اهل بیت علیهم السلام یکی از راه های بیمه شدن در مقابل فتنه ها و گرفتاری های این دوران ، مستحکم کردن بنیان خانواده و تربیت فرزندان بر اساس دستورات دینی و شیعی هستش ؛ یعنی چیزی که دقیقاً در این ایام مورد غفلت قرار گرفته و آدم تاثیر رسانه ها ، جامعه ، مراکز آموزشی و تربیتی ، روزنامه ها و مجلات ، تلویزیون و ماهواره ، فیلم ها و سریال ها و . . . رو خیلی بیشتر از نقش خانواده در تربیت احساس میکنه . لذا از تمام والدین محترم ایرانی خواهش می کنم که روش های اسلامی ، روایی و دینی رو در پیش بگیرن و اگر در این موارد علم کافی ندارن به کسب علم رو بیاورند و یا بچه های خود رو به مربیان تربیتی و معلمان دینیِ دلسوز بسپارند و برای عاقبت به خیری آنان دعا کنند . ان شا الله که بتونیم نسلی مورد رضایت خدا و مفید برای امام زمان عج تربیت کنیم ، نه نسلی فاسد ، بی حیا ، افسرده ، نا امید ، رقاص ، غربی و شرقی منش ، غافل از احکام و دستورات دینی ، لاابالی و . . .

** تو رو خدا جلوی اتفاقاتی مثل آموزش رقص در مهد کودک ها رو بگیرید **

به نظرتون نسلی که با رقص بزرگ بشه ، تواناییِ تربیت فرزند ، مادری و شوهرداری رو داره ؟؟؟

بنده که فکر نمی کنم . . . . 

علت و چرایی سجده بر خاک

سنت رسول الله (ص)، ائمه هدی (ع) و اصحاب و تابعین بر لزوم سجده کردن بر زمین و آنچه از آن می روید به جز خوردنی ها و پوشیدنی هاست و اینکه رسول خدا (ص) و اصحاب روی خاک نماز می خواندند مورد قبول همه ی مذاهب است.
وهابیان سجده بر خاک یا تربت شهیدان را به معنای پرستش آنها و نوعی شرک می‌شمارند و می­گویند چرا روی مهر نماز می­خوانید؟ این کار شرک و بت­ پرستی است، به همین جهت در مکه و مدینه حجاج شیعه را ازسجده بر روی مهر بر حذر می‌دارند. در همین زمینه صالح فوزان عضو هیئت افتای سعودی می‌نویسد: سجده بر تربت اولیا اگر به قصد تبرک به تربت و تقرّب به اولیا باشد شرک اکبر محسوب می‌شود و اگر مقصود تقرّب به خداوند متعال باشد با اعتقاد به این که این تربت همانند زمین مسجدالحرام و مسجدالنبی و مسجدالاقصی فضیلت دارد بدعت در دین به شمار می‌رود! [۱]
برای پاسخ به این گروه باید گفت که وهابیان بین سجده برای خدا و سجده بر روی خاک پاک و تربت شهیدان خلط نموده اند وحکم یکی را بر دیگری بار نموده اند. زیرا آنچه را که دین به آن فرامی خواند عبودیت در برابرخدا و سر تعظیم فرود آوردن و سجده نمودن فقط در برابر اوست. خداوند در قرآن مجید می‌فرماید: ولله یسجد من فی السماوات و الارض (رعد: ۱۵) «هر کس در آسمان‌ها و زمین است، برای خدا سجده می‌کند»
بنا براین «سجود» می‌بایست «لله» و برای خدا باشد اما این سجودی که از فرد مسلمان بویژه در نماز خواسته شده بر روی چه چیزی باید باشد؛ آیا بر هر چیزی می‌توان سجده نمود هر چند خوردنی ویا پوشیدنی باشد ویا آنکه فقط بر اشیاء خاصی جایز است؟
در اینجا دو نظر است؛ نظر پیروان اهل بیت پیامبر (ص) که بر اساس فرموده آنان سجده را فقط بر زمین پاک و یا آنچه که از زمین روییده باشد به شرط آن که خوراک و پوشاک انسان نباشد جایز می‌دانند و تربت شهیدان را از مصادیق خاک پاک می‌دانند و نظر دوم گفته رهبران مذاهب اهل سنت است که محل سجده را عام می‌دانند وخاص سجده بر زمین نمی‌دانند.

حکم در آوردن پیراهن در عزاداری اباعبدالله چیست

پاسخ رهبر معظم انقلاب و آیت‌الله مکارم شیرازی به استفتائی در مورد برهنه کردن بدن هنگام عزاداری سیدالشهداء در برنامه زمزم احکام رادیو معارف بیان شد.

برنامه «زمزم احکام» به استفتاء شنوندگان این رادیو پیرامون برهنه شدن عزاداران در مجالس حسینی پرداخته که سوال و پاسخ رهبر معظم انقلاب و آیت‌الله مکارم شیرازی به شرح ذیل است:

سوال: عریان کردن بدن و لخت شدن به هنگام سینه زنی و عزاداری برای حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام از نظر شرعی چه حکمی دارد؟ لطفاً توضیح دهید.

آیت‌الله مکارم شیرازی: «احتیاط آن است که عزاداران حسینی لخت نشوند عریان نشوند؛ آیا فردی در مجلس ترحیم پدرش اگر لخت شود این جزء آداب عزاداری است؟! برادران بر لخت شدن اصرار نداشته باشند. اما برای عزاداری می‌توان مقداری از سینه را باز گذاشت. سابقا پیراهن‌هایی بود که قسمتی از آن دکمه می‌شد و جلوی سینه را باز می‌کردند و لخت هم نمی‌شدند که بدن نما باشد. با این کار دشمنان هم نمی‌توانند سرزنش کنند.»

پرتال قاره رتبه شماره یک تبلیغات و نیازمندی در ایران

آیت الله علی خامنه ای: حجت‌الاسلام فلاح زاده نماینده پاسخ به احکام مقام معظم رهبری در جواب به این استفتاء گفت: «به نظر حضرت آقا در مجالس عزاداری هرکاری که سبب شود دشمنان از این کار ما علیه مکتب تشیع یا شیعیان سوء استفاده کنند و سبب تفرقه بین مسلمانان باشد، حرام است و باید پرهیز کرد.»

سخت ترین گناه از منظر امیرالمومنین

به نقل از وبلاگ" فریاد مهتاب ” نوشت: سخت ترین گناه از منظر امیر المومنین 

تردیدی نیست که هر گناهی بد است و برخی گناهان سنگین تر و اجتناب از همه آن ها واجب است اما اجازه دهید به این بهانه حکمتی عمیق از حضرت علی(ع) را با یکدیگر بررسی کنیم واینکه علم روانپزشکی در این باره چه دارد.

امیر المومنین می فرماید: "سخت ترین گناهان گناهی است که گناهکار آن را کوچک بشمارد."واقعیت آن است که از نظر علم رفتاری اشتباهات بزرگ نتیجه سهل انگاری های کوچک است .انسان با دیدن رفتارهای ناپسند ممکن است به آن ها مانوس شود. بی آنکه قصدی داشته باشد تا رفتارناپسند را تقلید کند.

پس برای توجیه کارش می گوید:یکی دوبار که ایراد ندارد این رفتار را انجام دهم. پس آن کار بیشتر تکرار می شود و از آنجا که این رفتار ناپسند ممکن است لذت فریبنده کوتاه مدت هرچند مهلکی داشته باشد رفتار فرد تقویت می شود و بی آنکه دریابد این موضوع برایش عادی و سرانجام به آن معتاد می شود.

دقت کردید که تکیه کلام هایی که بازیگران مجموعه های کمدی تلویزیون به کار می برند به زودی بین مردم رایج می شود و عموم مردم و به ویژه نوجوانان رفتار این بازیگران را تقلید می کنند آیا جای شگفتی دارد که گفتار و رفتاربازیگران مجموعه های نمایشی ماهواره ای که جز خیانت ، جنایت ، خشم و شهوت نیست نادانسته مورد تقلید بینندگان قرار بگیرد؟

اگر برنامه های تلویزیونی و ماهواره قادر به تغییر رفتار و کردار بینندگان و از جمله وادار کردن آنان به انجام برخی کارها نبود آیا صاحبان سرمایه و کارخانه و شرکت ها حاضر بودند میلیاردها پول خرج آگهی های تبلیغاتی در تلویزیون و ماهواره کنند؟؟

دوستان عزیز توجه کنید که خطای کوچک اولی که به ظاهر اهمیتی نداشت یعنی دیدن مجموعه های تلویزیونی غیر اخلاقی از کانال های ماهواره سرانجام منجر به تقلید همان رفتارها در جامعه می شود.خانواده ای که به این ترتیب با مسائلی روبه رو می شود که در جامعه ایران کمتر دیده می شود از قبیل خیانت ، جنایت ، دروغ گویی، نافرمانی بچه ها و.... از توصیه های مناسب فرارو...باید خود را سرزنش کند و بگوید: زکه نالم که از ماست که بر ماست

اکنون این حکمت امیرالمومنین را دوباره یادآور می شوم که می فرماید:

« سخت ترین گناهان گناهی است که گناهکار آن را کوچک بشمارد ؟»

نگاهی بر فضیلت خاک و تربت و زمین کربلا

الحمدللّه رَبَّ العالمین و العاقبة لاهل التقوى و الیقین الصلوة و السلام على اشرف الانبیاء و المرسلین حبیب اله العالمین اباالقاسم محمد صل اللّه و علیه و آله المعصومین الذین اذهب اللّه عنهم الرجس اهل البیت و یطهرهم تطهیرا سیما حجة بن الحسن روحى و ارواح العالمین له الفداء
قَالَ رَسولُ اللّهِ صلى الله علیه و آله (فى تُربة الحسین علیه السلام ) (طوبى لک من تربة ، و طوبى لمن یقتل فیک .)(۱)
حمد و ستایش مخصوص ذات پاک احدیت است و سلام و درود بر پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و خاندان عزیز و گرامیش که به وسیله آنها دعا مستجاب و مخلوقات آفریده شدند و خلق روزى داده مى شود.
امّا بعد همانطورى که حضرت پیامبر صلى الله علیه و آله درباره تربت حضرت سیدالشهداء علیه السلام فرموده است : خوشا به حال تو اى خاک ! و خوشا بحال آن کسى که در تو شهید مى شود. در ارتباط با حضرت ابى عبداللّه الحسین علیه السلام خصائص و فضائل زیاد است و ما در اینجا خصائص و فضائل تربت و خاک و زمین کربلا را متذکر مى شویم که خلاصه آن بشرح ذیل است .

۱ خاک و تربت و زمین کربلاى حسینى علیه السلام از تمام زمینهاو خاکها، حتى زمین نجف عداى قبر حضرت امیر المؤ منین علیه السلام و از کعبه معظمه اشرفتر است .

نگاهی بر مقتل امام حسین علیه السلام

امام حسین(علیه السلام) فرزند امام علی بن ابیطالب(علیه السلام) و بزرگ بانوی عالم، فاطمه زهرا (علیهاالسلام) است. او در روز سوم یا پنجم ماه شعبان سال چهارم هجرت، بعد از امام حسن مجتبی در مدینه به دنیا آمد. در روایات فراوانی آمده است که آن حضرت از بطن مادر در شش ماهگی - چون یحیی بن زکریا(علیه السلام) - به دنیا آمد.(1) حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) هشت سال با جد خود و سی و هشت سال همراه با پدر و چهل و هشت سال با برادرش امام مجتبی(علیه السلام) و ده سال پس از امام مجتبی(علیه السلام) زندگی کرده است. شهادت سومین امام ما در سال 61 هجری اتفاق افتاده است. بنابراین عمر شریف ایشان 57 سال و چهار ماه و 25 روز خواهد بود.(2)

 
امام در زمان جدّ، پدر و بردار
امام حسین(علیه السلام) بسیار مورد علاقه جد بزرگوار، پدر و برادر خود بودند. سخنان پیامبر گرامی و شیوه برخورد آن حضرت با سالار شهیدان گویای این مدعاست؛(3) در دوران امام علی(علیه السلام) و در پیکارهای متعدد در بصره، صفین و نهروان و ... امام حسین(علیه السلام) حضور فعال داشت؛ اما امام علی(علیه السلام) هیچگاه به او و دیگر برادرش اجازه پیکار نمی‌داد، و مکرر برادران دیگر چون اباالفضل العباس، محمد حنفیه را به نبرد می‌فرستاد، تا آنجا که محمد حنفیه به معاویه گفت: «من دستان علی (علیه السلام) بودم و دو برادر من حسن و حسین(علیه السلام) چشمان مبارک پدرم بودند؛ چرا که همیشه دست از چشم حراست می‌کند.»(4)
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آن دو(حسن و حسین) را امام معرفی فرمود: «ابنای هذان امامان قاما او قعدا؛ حسن و حسین هر دو امام‌اند، خواه قیام کنند یا نکنند.» پس از امام مجتبی(علیه السلام) امام حسین(علیه‌السلام) سکوت اختیار فرمود تا عهد با معاویه پایدار بماند، و شاید مصالح دیگری برای جامعه اسلامی پدید آید.
رسول خدا(صلی الله علیه و آله) آن دو را امام معرفی فرمود: «ابنای هذان امامان قاما او قعدا(5)؛ حسن و حسین هر دو امام‌اند، خواه قیام کنند یا نکنند.» پس از امام مجتبی(علیه السلام) امام حسین(علیه‌السلام) سکوت اختیار فرمود تا عهد با معاویه پایدار بماند، و شاید مصالح دیگری برای جامعه اسلامی پدید آید.

پاداش و ثواب گریه بر اباعبدالله الحسین (ع)

هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و بگرید و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می گرداند‎. همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز میریزد، عشق حضور دارد ولی آنجا که زبان با گردش منظم خود جمله های منطقی میسازد عقل حاضر است.
بنابراین همانطور که استدلالات منطقی و کوبنده می تواند همبستگی گوینده را با اهداف رهبران مکتب آشکار سازد قطره اشک نیز می تواند اعلان جنگ عاطفی بر ضد دشمنان مکتب محسوب گردد.
از این رو گریه حضرت زینب علیهاالسلام بر اهل بیت علیهم السّلام گریه عاطفی و گریه پیام آور و یک نوع نهی از منکر و شعار شورانگیز و سوزاننده و رسواگر طاغوتیان و ستمگران بود.
بر همین اساس است که پیامبر اکرم و امامان علیهم السّلام کسی را که آمادگی گریه کردن ندارد به تباکی (خود را به شکل گریه درآوردن) دعوت کرده اند تا یاد حسین در همه قرون و اعصار در خاطره ها زنده بماند.
در اجر و ثواب گریه بر امام حسین علیه السّلام
 
اجر و مزد گریه برای آن حضرت بسیار عظیم و بزرگ است و خداوند خود ضامن آن می باشد.
گریه برای آن حضرت سختی های زمان احتضار را از بین می برد زیرا امام صادق علیه السّلام به مسمع بن عبدالملک فرمودند: آیا مصائب آن جناب (امام حسین علیه السّلام) را یاد می کنی؟
عرض کرد: بلی والله مصائب ایشان را یاد کرده و گریه میکنم.
حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می کنند که سبب روشنی چشم تو باشد.
همچنین فرمودند: ای مسمع گریه بر احوالات حسین (علیه السّلام) سبب می شود که ملک الموت بر تو مهربان تر از مادر گردد.

نگاهی بر فلسفه ی بزرگداشت عاشورا

در این ایام فرصت خوبی است که شناخت خودمان را نسبت به مکتب عاشورا و مکتب حسینی عمق ببخشیم و سؤال هایی را که درباره ی مسائل مربوط به قیام ابی عبدالله در اذهان همه به خصوص در اذهان نوجوانان و جوانان پدید می آید، مورد بحث قرار دهیم، تا معرفت همه ما، به ویژه جوانان عزیز نسبت به سالار شهیدان (ع) و قیام بزرگ او بیشتر شود، و بتوانیم در سایه معرفت بیش تر، هم برای دنیای خود و هم برای آخرتمان بهره ی بیش تری ببریم.
در نظر می گیریم نوجوانی را که تازه به رشد فکری رسیده است و می خواهد همه ی مسائل و پدیده های اجتماعی و آنچه را در اطرافش می گذرد بفهمد، و علت آن ها را درک کند، تا ارزیابی روشنی از مسائل و پدیده های پیرامون خود داشته باشد. نوجوان در ایام محرم می بیند جلساتی تشکیل می شود، مردم لباس سیاه می پوشند، پرچم های سیاه نصب می کنند. او مشاهده می کند هیأت های عزاداری، سینه زنی و زنجیرزنی تشکیل می شود و مردم اشک می ریزند. او شاهد پدیده هایی است که سابقه ای در سایر ایام ندارد، یا در سایر اجتماعات دیده نمی شود. طبعاً این سؤال برای وی مطرح می شود که این مراسم به چه منظوری است؟ چرا باید انسان لباس سیاه بپوشد؟ چرا باید مردم تا پاسی از شب به سر و سینه بزنند؟ چرا باید این همه اشک بریزند؟
معمولاً جواب های ساده ای داده می شود که سیدالشهداء (ع) در راه خدا و اسلام شهید شده اند و باید به یاد آن حضرت اشک بریزیم؛ و یا این که عزاداری برای امام حسین (ع) ثواب دارد؛ آن حضرت روز قیامت ما را شفاعت خواهند فرمود. نوجوانان ما کم و بیش چنین جواب هایی را می شنوند. اما اگر بنده، خودم را در حد جوانی با این پرسش ها فرض کنم، این پاسخ ها برایم چندان قانع کننده نخواهد بود.
پرسش هایی را که در این زمینه مطرح می شود، می توان به چهار سؤال تحلیل کرد. سعی ما بر این است که هر یک از این سؤال ها را جداگانه جواب دهیم تا بتوانیم سطح شناخت نوجوانان و جوانان عزیزمان را نسبت به مراسم عاشورا ارتقا بخشیم و فرهنگ عاشورایی را بیش تر روشن کنیم.

روز ششم محرم : یادگار مجتبی قاسم بن الحسن(ع)

آن روزی که حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) با دیدن چهره برادر، بر او گریست، در پاسخ سوال امام حسن (علیه السلام) که از علت گریه آن حضرت سوال کرد، فرمود: به جهت بلایی که به تو می¬رسد، که حکایت از مسموم کردن مظلومانه امام مجتبی (علیه السلام) داشت. ولی امام حسن (علیه السلام) با شنیدن این پاسخ، مسموم شدن خود را ناچیز شمرد و فرمود:
لا یوم کیومک یا ابا عبدالله 
روزی مانند روز تو نیست که سی هزار نفر به سوی تو آیند و همه مدّعی باشند که از امت جدّ تواند ...” منتهی الآمال – ص 346 “
قاسم (علیه السلام) 
در سال 50 ه.ق وقتی کار سمّ جعده ملعونه – همسر امام حسن (علیه السلام) - به آنجا کشید که پاره¬های جگر امام در اثر آن، از دهان مبارکش، بیرون آمد، در لحظه¬های آخر، همه اهل و عیال خود را به امام حسین (علیه السلام) واگذاشت. یکی از فرزندان امام حسن (علیه السلام) که در این لحظات، شاهد ماجرا بود و چشم از چشم عمو، بر نمی¬داشت، قاسم (علیه السلام) بود. کودکی که حدود سه بهار از عمر شریفش سپری نگردیده بود. 
با نقشه¬ای که معاویه بن ابوسفیان کشید تا یزید را به جای خود بنشاند، حضرت حسین (علیه السلام)، برای بیعت نکردن با یزید- که جرثومه فساد بود - مجبور به ترک مدینه شد. در قافله ای که به سوی حجاز رهسپار بود، اهل و عیال امام مجتبی (علیه السلام) هم بودند. مکه، برای امام حسین (علیه السلام) امن نبود – که یزیدیان در زیر لباس¬های احرام، شمشیر بسته و قصد کشتن امام را داشتند – بنابراین بر اساس نامه دعوت کوفیان – که مسلم بن عقیل (علیه السلام) هم آن را تایید کرده¬بود – روز هشتم ذیحجه که حجاج، در تدارک رفتن به عرفات بودند، از مکه بیرون آمد. 
کار کاروان سرگردان حسینی به کربلا کشید و در محاصره قرار گرفت تا شب عاشورا فرا رسید. اینک قاسم بن الحسن (علیه السلام)، سیزده ساله شده و در مدتی که پدرش را از دست داده¬ بود، امام حسین (علیه السلام) چنان در تربیت قاسم کوشیده و با او انس داشت که او را ”یا بنیّ“ – ای پسرکم - خطاب می-کرد. 

روز پنجم محرم : عبدالله بن الحسن علیه السلام

«عبدالله» کودک چند ساله امام مجتبی(علیه السلام) است مادر عبدالله دختر «شلیل بن عبدالله بجلّی» بوده است. (1)
شیخ مفید چنین نقل می‌کند: پس از آن که «مالک بن نسر کندی» با شمشیرش به سر مبارک امام حسین(علیه السلام) زد، امام پارچه‌ای درخواست فرمودند و با آن سر مبارکشان را محکم بستند و عمامه‌ای بر کلاه خود بستند. شمر و دیگران هم به جایگاه خود بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشتند و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره کردند.
عبدالله پسر امام مجتبی(علیه السلام) هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و در خیمه‌گاه با زنان به سر می‌برد. هنگامی که متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه‌گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین(علیه السلام) رفت و در کنار عمویش ایستاد . حضرت زینب (علیهاالسلام) او را دنبال کرد و به او رسیده بود. او تلاش کرد که آن کودک را نگه دارد. امام حسین(علیه السلام) به خواهرشان فرمودند: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگهدارید.» آن کودک از این که بازداشته شود، سخت امتناع می‌ورزید. او به عمه‌اش گفت: «والله لا افارق عمّی(2)؛ سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی‌شوم.»
نحوه شهادت عبدالله بن الحسن(علیه السلام)
ناگاه «ابجر بن کعب» شمشیر خود را به سوی امام پایین آورد. عبدالله فریاد زد: «ای پسر زن ناپاک! وای بر تو! آیا می‌خواهی عمویم را بکشی؟» بَحر قصد ضربه زدن به امام را داشت. ناگاه عبدالله دستش را پیش آورد تا ضربه را از امام دور سازد. ولی دست مبارکش تا پوست قطع شد و دست آویزان گشت.
کودک فریادش بلند شد: «یا امتاه؛ ای مادرم!» امام حسین(علیه السلام) او را در بر گرفتند و به سینه چسبانیدند و فرمودند: «ای فرزند برادرم! بر آنچه به تو رسیده صبر کن و آن را به حساب خیر بگذار؛ چرا که خداوندا تو را به پدران صالحت ملحق خواهد کرد.»(3)
امام حسین (علیه السلام) دست خود را به آسمان بلند کردند : « پروردگارا! قطرات باران را از اینها دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها باز دار؛ پروردگارا! پس اگر تا هنگام (مرگ) آنها را مهلت داده و بهره‌مند می‌سازی، بین آنها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار؛ و سردمداران را هرگز از اینها راضی مدار؛ چرا که اینها ما را دعوت کردند تا که یاریمان کنند، سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند.» (4)
ابوالفرج گوید: در نهایت عبدالله به دست «حرملة بن الکاهل الاسدی» به شهادت رسید.(5) در زیارت ناحیه مقدسه آمده: «السلام علی عبدالله بن الحسن بن علی الزکی» و سپس بر قاتل او به نام «حرملة بن کاهل الاسدی» نفرین شده است. (6)
پی‌نوشت‌ها:
1. ابصار العین، ص 73 .
2. الارشاد، ج 2، ص 110 .
3. همان .
4. همان، ص 111 .
5. مقاتل الطالبیین، ص 89 .
6. اقبال الاعمال، ج 3، ص 75 .
منبع:یاران شیدای حسین بن علی علیهماالسلام، استاد مرتضی آقا تهرانی